Ieder bedrijf heeft een missie, een visie en een strategie. Vaak is die alleen niet expliciet gemaakt. We werken een bepaalde richting op, en sturen bij als de omstandigheden daarom vragen.
Niets mis mee? Toch wel. Ook als je met zijn allen min of meer dezelfde kant op loopt.
Wat heeft het voor zin om te rennen als je niet weet of je op de goede weg zit
Dopamine als brandstof
Een magazijnmedewerker die weet hoe hij bijdraagt aan het hogere doel van het bedrijf, loopt harder dan een collega voor wie het werk niet meer is dan ‘dozen schuiven’.
Een projectleider wordt bij iedere mijlpaal beloond voor zijn inzet. En dat gebeurt letterlijk.
Want iedere keer dat je een taak afrondt of een doelstelling hebt behaald, krijg je een dopamineshot. En die dopamine zorgt voor een goed gevoel.
Dat werkt ook zo als je maar een klein stapje zet in de richting van een ver weg gelegen doel. Ieder stapje levert een beloning op en motiveert je verder te gaan. Als je het doel uiteindelijk hebt bereikt, krijg je een grote dosis dopamine.
Dopamine maakt werken aan een doel opwindend
Hoe groter het doel en hoe meer inspanning van je wordt gevraagd, des te meer dopamine je scoort.
Een zichtbaar doel motiveert
Om te profiteren van het dopaminesysteem, moet het doel waaraan je in een bedrijf gezamenlijk werkt goed zichtbaar zijn. Een vaag en onbenoemd gezamenlijk streven werkt niet.
Idealiter zorg je ervoor dat je visie en strategie zelfs letterlijk voor iedereen in beeld zijn door ze op een prominente plaats op te hangen. We zijn immers visueel ingestelde wezens.
Hoe helderder voor iedereen voor ogen, hoe groter de kans dat het doel wordt bereikt
Op afdelings- of teamniveau kun je daarnaast kleinere, van het hogere doel afgeleide jaardoelen definiëren. Zo werk je op alle niveaus naar een duidelijk doel toe.
En zo kun je scoren!
Bron: Een voor allen, allen voor een, Simon Sinek, Amsterdam 2014
Vond je het een goed artikel? Doe er iemand anders een plezier mee via de mail.
Delen op social media wordt door ons ook erg gewaardeerd.
