Als er één persoon belangrijk is in je leven, dan is het wel je partner thuis. Met hem of haar deel je de wetenswaardigheden van je dag. Je partner hoort als geen ander te begrijpen hoe je je voelt. Samen onderneem je sociale activiteiten, je steunt elkaar bij het oplossen van problemen en je rekent op je partner voor ondersteuning in het nastreven van je doelen.
Dat is nogal wat. Er worden heel veel verwachtingen op één persoon gelegd. Te veel.
In een ideale situatie verspreid je die verwachtingen over een hele gemeenschap. Zo ging dat vroeger: toen liep je geregeld even binnen bij buren of familie in de buurt. Na het werk dronk je ergens een biertje. Je hoorde bij een kerk, een vereniging en een club. Het was de gemeenschap die zorgde voor een vangnet aan relaties. Dat zorgde voor een gevoel van gezamenlijkheid, veiligheid en stabiliteit.
De meeste mensen missen in onze huidige cultuur die diversiteit aan relaties. Wij zijn van onze partner afhankelijk om al die ervaringen te bieden.
Niemand is in staat om vriend, psycholoog, minnaar, ouder en coach altijd en tegelijkertijd te zijn. Alleen al door je te realiseren dat je het onmogelijke niet van je partner kunt verwachten, kun je een betere relatie opbouwen.
Daarnaast is het belangrijk te werken aan dat netwerk van relaties. Door bijvoorbeeld zo nu en dan eens binnen te lopen bij de buren.
Onzichtbaarheid kan het goed doen als superpower. Maar de psychiatrie laat zien dat mensen het niet zo leuk vinden.
Vond je het een goed artikel? Doe er iemand anders een plezier mee via de mail.
Delen op social media wordt door ons ook erg gewaardeerd.
